از فهرست بلند بالای برگزیدگان و تقسیم جوایز تا عدم توجه به رسانه های فعال

رویه هرساله جشنواره تئاتر استانی؛

از فهرست بلند بالای برگزیدگان و تقسیم جوایز تا عدم توجه به رسانه های فعال

✍️اکبر حیدرپور

سی و هفتمین جشنواره تئاتر استانی گیلان در حالی به پایان رسید که مثل ادوار گذشته حاشیه نگاری های بسیاری می توان برای آن نوشت.

ضمن خسته نباشید به تمام گروهها و هنرمندان حاضر در این جشنواره که علیرغم تمام مشکلات در این شرایط هم چراغ تئاتر گیلان را روشن نگه می دارند، به بیان یک سری نکات که رویه همه ساله این جشنواره است می پردازیم.

مهم ترین و شاید عجیب ترین رویه اختتامیه تئاتر استانی، تعداد بالای برگزیدگان بخش های مختلف جشنواره است.

اتفاقی که هر سال بعد از برگزاری اختتامیه در خبرها می بینیم و عملا جنبه رقابتی و هیجان آن را از بین برده است‌.

تفاوتی هم ندارد که ترکیب هیات داوران به چه شکل باشد، انگار دیکته از قبل نوشته شده ای وجود دارد که تعداد زیادی از برگزیدگان در بخش های مختلف اعلام شود.

داورانی که عموما خودشان از هنرمندان با سابقه محسوب شده و سابقه حضور در جشنواره های متعددی را در کارنامه دارند، اشراف دارند که در تمام جشنواره ها، در هر بخش یک برگزیده اصلی و نهایت یک تقدیر روال است.

چه اصراری است که هر سال هم جایزه اول، دوم، سوم و چندین تقدیر اهدا شود؟

عجیب ترین مسئله هم اعلام چند نفر در هر رتبه است!

چطور ممکن است شما رتبه دوم یک بخش را اعلام کنید و در همان رتبه سه نفر حایز رتبه دوم شوند!

در نهایت می بینیم مانند امسال مثلا در بخش بازیگری زن و مرد، ۸ نفر برگزیده و برنده جایزه به روی صحنه آمده و جایزه دریافت می کنند.

کدام جشنواره در کل کشور یا حتی جهان سراغ دارید این تعداد برگزیده و شایسته تقدیر داشته باشد؟ با این روال اساسا چه رقابتی می توان متصور بود؟

این موضوع زمانی عجیب تر می شود که متوجه شویم فقط ۸ نمایش در جشنواره شرکت داشتند و اینهمه برگزیده!!

اگر اینگونه باشد در سطح ملی در جشنواره های تئاتر یا سینما ادواری بوده اند که شاهکار های بازیگری یا کارگردانی در یک جشنواره حضور داشته اند و باید ۷ ۸ جایزه اعم از سیمرغ و تندیس تقسیم می شد!؟

مثالی ملموس بزنیم: در جشنواره فیلم فجر سالی که بهرام رادان به خاطر شمعی در باد سیمرغ بازیگر نقش اول را گرفت، پرویز پرستویی برای فیلم مارمولک و حسن پورشیرازی برای مهمان مامان هم کاندیدا بودند، بازی هایی که پس از گذشت بالای ۲۰ سال، همچنان ماندگار هستند. اگر اینطور بود پس باید سه سیمرغ در آن سال اهدا می شد!؟

یا برای راضی نگه داشتن همه، چند جایزه دوم سوم تقسیم می شد؟

یا در نمونه نزدیک تر: سال ۹۷ هوتن شکیبا برای شبی که ماه کامل شد سیمرغ گرفت و رقبای او نوید محمدزاده برای سرخ پوست، پیمان معادی برای متری شیش و نیم و حامد بهداد هم برای قصر شیرین کاندیدا بودند. نقش آفرینی هایی که همه آنها فوق العاده بودند، اما اینجا هم نهایت یک سیمرغ اهدا شد.

اما در جشنواره استانی می بینیم که تعداد زیادی جایزه به دست از سالن محل اختتامیه خارج می شوند.

جا دارد این رویه در سالهای بعد اصلاح شود تا در هر بخش یک یا نهایتا دو برگزیده و شایسته تقدیر معرفی شوند تا اختتامیه ها حالت جذاب تری داشته و جوایز ارزش بالاتری باشند.

مسئله دیگر عدم توجه به رسانه های فعال در حوزه هنر و تئاتر است. رسانه هایی که در طول سال در کنار گروه های نمایشی استان هستند، اما در جشنواره تئاتر استانی حتی دعوت نمی شوند و تقدیر در اختتامیه هم که روال مرسوم در اکثر جشنواره هاست، در این سالها یا اصلا انجام نشده یا اگر اتفاق افتاده ناعادلانه رخ داده و موجب دلخوری و دلسردی رسانه های فعال و حامی تئاتر بوده است.

طوری که حتی رسانه و افراد علاقمند فعال در آن، عطای حضور و حمایت در این جشنواره را به لقای خود بخشیدند.

یک جوالدوز هم به رسانه های استان بزنیم که معدود رسانه های حاضر در اختتامیه بیشتر از انعکاس و پرداختن به اصل جشنواره، صحبت های اعضای شورای شهر را انعکاس دادند، گویی که جشنواره مدیریت شهری بوده است!

حتی بیشتر از صحبت های مدیرکل فرهنگ و ارشاد و مسئولین هنری کشوری و استانی، صحبت های اعضای شورا را می بینیم و شما حتی با یک سرچ ساده هم این موضوع را مشاهده خواهید کرد.

امید که جشنواره استانی رویه حرفه ای تر در بخش برگزیدگان و رسانه ای به خود بگیرد.

(اکبر حیدرپور مدیر مسئول و فعال رسانه)