وزنه‌برداری گیلان؛ از اوج افتخارات آسیایی و المپیکی تا ورطه افول مدیریتی

وزنه‌برداری گیلان؛ از اوج افتخارات آسیایی و المپیکی تا ورطه افول مدیریتی

به نقل از صومعه‌سرا نیوز:  تاریخ پرافتخار وزنه‌برداری استان گیلان، این روزها در سایهٔ مدیریت غیرتخصصی و بی‌توجهی به پیشکسوتان، رو به افول گذاشته است؛ افولی که به زعم کارشناسان، در صورت تدام، «غیرقابل جبران» خواهد بود.

استان گیلان از دیرباز به عنوان یکی از خاستگاه‌های وزنه‌برداری ایران شناخته می‌شود. این استان برای اولین بار برای ایران صاحب مدال در بازی‌های المپیک نمود؛ محمود نامجوی با کسب مدال نقره و برنز، و سپس اسماعیل علم‌خواه که در المپیک رم صاحب جایگاه سوم و مدال برنز شد. پس از آن نیز وزنه‌بردارانی چون محمود حاکم‌زاده، سیدهادی باپروران، غلامرضا اصغرخواه، محمد اصغرنژاد، هادی علیزاده و حسین جمشیدیان، در سطح آسیا و جهان درخشیدند.

این عیار افتخار، حاصل زحمات سالیان مربیان دلسوز و پیشکسوتی چون علی والامنش، رمضان منفرد، علی امینی‌فرد، فردین اسماعیل‌نژاد و اکبر خورشیدی بود. نقش این مربیان به گونه‌ای است که می‌توان گفت: «یک ورزشکار می‌تواند یک مدال کسب کند، اما یک مربی می‌تواند چندین مدال‌آور تربیت نماید.»

اما اکنون این رشته‌ی تاریخی و پرطرفدار در گیلان، توسط افرادی کم‌تجربه اداره می‌شود که حمایت افرادی بی‌توجه به اهمیت این رشته را پشت سر خود دارند. این مدیریت غیرعلمی و سلیقه‌ای، باعث شده است که وزنه‌برداری استان در تمامی رده‌های سنی، به نتایجی «تأسف‌بار و دو رقمی» در سطح کشور سقوط کند.

یکی از تلخ‌ترین پیامدهای این فضای نامساعد، کناره‌گیری مربیان و داوران توانمند و با سابقه‌ای است که سال‌ها برای این رشته هزینه و زحمت کشیده‌اند. «بی‌مهری و بی‌احترامی» سیستماتیک به این سرمایه‌های انسانی، باعث شده تا آن‌ها عطای خدمت را به لقایش بخشیده و به زندگی شخصی خود بازگردند. وقتی به یک پیشکسوت که عامل تربیت همان مدیران امروز است بی‌احترامی شود، دیگر محیطی برای فعالیت باقی نمی‌ماند.

نگرانی اصلی اینجاست که این شیوه‌ی سوءمدیریت نه تنها ادامه دارد، بلکه از سوی «مدیریت ادارهٔ ورزش و جوانان» نیز حمایت می‌شود و جلوی این ناهنجاری‌ها گرفته نمی‌شود. اگر این روند نزولی متوقف نشود، وزنه‌برداری گیلان شاهد افول و تنزلی حادث خواهد بود که جبران آن ممکن نیست.

وضعیت فعلی وزنه‌برداری گیلان نمونه بارزی از تباهی یک سرمایهٔ ملی در سایهٔ مدیریت نادرست است. نجات این رشته نیازمند یک عزم جدی برای کنار گذاشتن روش‌های سلیقه‌ای، پایان بخشیدن به حمایت از مدیران نالایق، بازگرداندن احترام و میدان دادن به پیشکسوتان و مربیان خدوم این عرصه است. زمان برای اقدام در حال اتمام است.