آگاهیم هنر نمایش صرفا در واگویی رنج ادمی نیست؛ بلکه تماشایی کردن آدمهای خاص و نخبه و آزاد اندیش است که در حفظ شرافت و کرامت انسانی در این هیاهوی ابلهانه وبشدت مزخرف و پوچ و تهی از معنویت، تا حد فنا شدن  ایستادگی میکنند و در این کشاکش دراماتیکی که همان کنش‌ها و واکنش‌های کاراکترهاست یا شرافت مندانه جان می بازند  و یا بدسگالان را بدرک واصل و یا حداقل  از متن  به حاشیه میرانند تا فرصت یا مجال برای تنویر افکار عمومی( مخاطبان) زمینه را برای شکل گیری جامعه ای سالم در حد متعارف فراهم شود.